زنده و زندگی

تو زنده ای که زنده را به غیر خود ندیده ای  // تو زنده ای که مرده ای گردانده ای به زنده ای

تو زنده ای که زندگی به روی تو افکنده پی // بی نظرت چو مردگان با دم تو چو نای نی

تو زنده ای زیبای من بر من نگر ای جان من // تا جان بگیرم من ز آب و جان دهی با نان من

هم جان من هم جان جان هم جنبندگان و هم جهان // جلوه ای از جلال توست وز جایگاهت این مکان

تو زنده ای و غیر تو در پیش تو چون مرده ای // مرده چه داند حال خود؟ خود وصف آنان کرده ای

این مردگان در نزد تو چون عروسک بر بچه ای // این جان آنان جان توست بر هر که باشد نفخه ای

گر گرد آید گردون به گود گوید دگر نه ز فتوای توست // چون بکنند چون آن نای گلو، هم گشته از فتوای توست

تو زنده ای که زنده را در غیر خود ندیده ای // بر هر چه حی بوده است قید لا الا (هو) زده ای

شعر علامه طباطبایی کیش مهر

همی گویم و گفته ام بارها........................بود کیش من مهر دلدارها
پرستش به مستی است در کیش مهر........برون اند زین جرگه هشیارها
به شادی و آسایش و خواب و خور..............ندارند کاری دل افگارها
به جز اشک چشم و به جز داغ دل .............نباشد به دست گرفتارها
کشیدند در کوی دلدادگان ........................میان دل و کام، دیوارها
چه فرهادها مرده در کوهها ......................چه حلاجها رفته بر دارها
چه دارد جهان جز دل و مهر یار ..................مگر توده هایی ز پندارها
ولی رادمردان و وارستگان ........................نبازند هرگز به مردارها
مهین مهر ورزان که آزاده اند .....................بریزند از دام جان تارها
به خون خود آغشته و رفته اند ..................چه گلهای رنگین به جوبارها
بهاران که شاباش ریزد سپهر ...................به دامان گلشن ز رگبارها
کشد رخت،سبزه به هامون و دشت ..........زند بارگه ،گل به گلزارها
نگارش دهد گلبن جویبارها ......................در آیینه ی آب، رخسارها
رود شاخ گل در بر نیلفر ..........................برقصد به صد ناز گلنارها
درد پرده ی غنچه را باد بام ......................هزار آورد نغز گفتارها
به آوای نای و به آهنگ چنگ ...................خروشد ز سرو و سمن، تارها
به یاد خم ابروی گل رخان .......................بکش جام در بزم می خوارها
گره از راز جهان باز کن ............................که آسان کند باده، دشوارها
جز افسون و افسانه نبود جهان ................که بستند چشم خشایارها
به اندوه آینده خود را مباز ........................که آینده خوابی است چون پارها
فریب جهان مخور زینهار ..........................که در پای این گل بود خارها
پیاپی بکش جام و سرگرم باش ...............بهل گر بگیرند بیکارها

شعر مولوی

مـدتـی  ایـن مـثـنـوی تـاخـیر شد //           مـهـلـتـی بـایـست تا خون شیر شد

          تــا نــزایـد بـخـت تـو فـرزنـد نـو //           خـون  نـگردد شیر شیرین خوش شنو

          چـون  ضـیاء  الحق حسام الدین عنان //           بــاز  گــردانــیــد  ز اوج آسـمـان

          چـون بـه مـعـراج حـقـایق رفته بود //           بـی‌بـهـارش  غـنـچـه‌هـا ناکفته بود

          چـون ز دریـا سـوی سـاحل بازگشت //           چـنـگ  شـعـر  مـثنوی با ساز گشت

          مــثـنـوی  کـه صـیـقـل ارواح بـود //           بـاز  گـشـتـش روز اسـتـفـتـاح بود

          مـطـلـع  تـاریـخ  ایـن سـودا و سود //           سـال انـدر شـشصد و شصت و دو بود

          بـلـبـلـی  زیـنـجـا برفت و بازگشت //           بـهـر صـیـد ایـن مـعـانـی بازگشت

          سـاعـد شـه مـسـکـن ایـن بـاز باد //           تــا ابـد بـر خـلـق ایـن در بـاز بـاد

          آفــت  ایـن در هـوا و شـهـوتـسـت //           ورنـه  ایـنـجـا شـربت اندر شربتست

          ایـن دهـان بـر بـنـد تـا بـینی عیان //           چـشـم‌بـنـد آن جـهان حلق و دهان

          ای دهـان تـو خـود دهـانـهٔ دوزخـی //           وی  جـهـان تـو بـر مـثـال بـرزخـی

          نــور بـاقـی پـهـلـوی دنـیـای دون //           شـیـر  صـافـی پـهلوی جوهای خون

          چـون درو گـامـی زنـی بـی احـتیاط //           شـیـر تـو خـون مـی‌شودر از اختلاط

          یــک قـدم زد آدم انـدر ذوق نـفـس //           شـد فـراق صـدر جـنـت طـوق نفس

          هـمـچـو دیو از وی فرشته می‌گریخت //           بـهـر  نـانـی  چـنـد آب چشم ریخت

          گـرچـه  یـک مو بد گنه کو جسته بود //           لـیـک  آن مـو در دو دیـده رسته بود

          بـــود  آدم دیـــدهٔ نــور قــدیــم //           مــوی  در دیـده بـود کـوه عـظـیـم

          گــر در آن آدم بــکـردی مـشـورت //           در پـشـیـمـانـی نـگـفـتـی معذرت

          زانـک بـا عـقـلی چو عقلی جفت شد //           مـانـع  بـد  فـعـلـی و بـد گـفت شد

          نـفـس بـا نـفـس دگـر چـون یار شد //           عـقـل  جـزوی  عـاطـل و بـی‌کار شد

          چـون  ز تـنـهـایـی تو نومیدی شوی //           زیـر  سـایـهٔ  یـار خـورشـیدی شوی

          رو بــجــو یــار خـدایـی را تـو زود //           چـون چـنـان کـردی خـدا یار تو بود

          آنـک  در خـلـوت نـظـر بر دوختست //           آخـر  آن  را هـم ز یـار آمـوخـتـست

          خــلـوت از اغـیـار بـایـد نـه ز یـار //           پـوسـتـیـن  بـهـر دی آمـد نـه بهار

          عــقــل بـا عـقـل دگـر دوتـا شـود //           نـور  افـزون گـشـت و ره پـیـدا شود

          نـفـس بـا نـفـس دگـر خـندان شود //           ظـلـمت  افزون گشت و ره پنهان شود

          یـار  چـشـم  تـسـت ای مـرد شـکار //           از خــس و خــاشـاک او را پـاک دار

          هـیـن  بـجـاروب زبـان گـردی مکن //           چــشـم  را از خـس ره‌آوردی مـکـن

          چـونـکـمـؤمـنـآیـنـهٔمـؤمـنـبـود //           روی او ز آلــودگــی ایــمــن بــود

          یــار آیـیـنـسـت جـان را در حـزن //           در  رخ آیــیــنـه ای جـان دم مـزن

          تــا نـپـوشـد روی خـود را در دمـت //           دم فـرو خـوردن بـبـایـد هـر دمـت

          کـم  ز  خـاکـی چونک خاکی یار یافت //           از بــهـاری صـد هـزار انـوار یـافـت

          آن  درخـتـی کـو شـود بـا یـار جفت //           از  هـوای خـوش ز سـر تـا پـا شکفت

          در خـزان چـون دیـد او یـار خـلـاف //           در  کـشـیـد  او رو و سـر زیـر لـحاف

          گـفـت یـار بـد بـلـا آشـفـتـنـست //           چـونـک او آمـد طـریـقـم خفتنست

          پـس بـخـسـپم باشم از اصحاب کهف //           بـه ز دقـیـانـوس آن مـحـبوس لهف

          یـقـظـه‌شـان مـصروف دقیانوس بود //           خـوابـشـان  سـرمـایـهٔ  نـاموس بود

          خـواب  بـیـداریست چون با دانشست //           وای بـیـداری کـه بـا نـادان نـشست

          چـونـک  زاغـان خـیمه بر بهمن زدند //           بـلـبـلـان  پـنـهان شدند و تن زدند

          زانـک  بـی گـلـزار بـلـبل خامشست //           غـیـبـت  خـورشـید  بیداری‌کشست

          آفـتـابـا تـرک ایـن گـلـشـن کـنی //           تـا  کـه تـحـت الـارض را روشن کنی

          آفـتـاب  مـعـرفـت  را نـقـل نـیست //           مـشـرق  او غـیـر جـان و عقل نیست

          خـاصـه خورشید کمالی کان سریست //           روز  و شـب کـردار او روشـن‌گـریست

          مـطـلـع  شـمـس  آی گـر اسکندری //           بـعـد  از آن هـرجـا روی نـیـکو فری

          بـعـد  از آن هـر جـا روی مشرق شود //           شـرقـهـا بـر مـغـربـت عـاشق شود

          حـس  خـفـاشـت سـوی مغرب دوان //           حـس درپـاشـت سـوی مـشرق روان

          راه حــس راه خــرانـسـت ای سـوار //           ای خــران را تــو مـزاحـم شـرم دار

          پـنـج  حـسی هست جز این پنج حس //           آن  چـو زر سـرخ و این حسها چو مس

          انـدر  آن بـازار کـاهـل مـحـشـرنـد //           حـس  مـس  را چون حس زر کی خرند

          حـس ابـدان قـوت ظـلـمت می‌خورد //           حــس  جـان از آفـتـابـی مـی‌چـرد

          ای  بـبـرده رخـت حـسها سوی غیب //           دسـت  چـون  موسی برون آور ز جیب

          ای  صــفــاتـت آفـتـاب مـعـرفـت //           و آفـتـاب چـرخ بـنـد یـک صـفـت

          گـاه  خـورشـیـدی و گـه دریـا شوی //           گـاه کـوه قـاف و گـه عـنـقـا شـوی

          تـو نـه این باشی نه آن در ذات خویش //           ای فـزون از وهـمـهـا وز بـیـش بیش

          روح بـا عـلـمـسـت و بـا عقلست یار //           روح را بــا تـازی و تـرکـی چـه کـار

          از  تـو  ای بـی نـقـش بـا چندین صور //           هـم  مـشـبـه هـم مـوحـد خیره‌سر

          گــه مـشـبـه را مـوحـد مـی‌کـنـد //           گــه  مــوحــد را صـور ره مـی‌زنـد

          گـه  تـرا  گـویـد ز مـسـتی بوالحسن //           یـا صـغـیـر الـسـن یـا رطـب البدن

          گـاه  نـقـش خـویـش ویـران می‌کند //           آن پـی تـنـزیـه جـانـان مـی‌کـنـد

          چـشـم  حـس را هست مذهب اعتزال //           دیـدهٔ  عـقـلـسـت  سـنـی در وصال

          ســخــرهٔ  حـس‌انـد اهـل اعـتـزال //           خـویـش  را سـنـی نـمـایند از ضلال

          هر  که  بیرون  شد ز حس سنی ویست //           اهـل  بـیـنش چشم عقل خوش‌پیست

          گـر بـدیـدی حـس حـیـوان شـاه را //           پــس  بــدیـدی گـاو و خـر الـلـه را

          گــر نـبـودی حـس دیـگـر مـر تـرا //           جــز  حـس حـیـوان ز بـیـرون هـوا

          پــس بــنـی‌آدم مـکـرم کـی بـدی //           کـی  بـه حـس مـشترک محرم شدی

          نــامـصـور  یـا مـصـور گـفـتـنـت //           بـاطـل  آمـد بـی ز صـورت رفـتـنت

          نـامـصـور یـا مـصـور پـیـش اوست //           کو  همه  مغزست و بیرون شد ز پوست

          گـر تـو کـوری نـیـست بر اعمی حرج //           ورنـه رو کـالـصـبـر مـفـتـاح الفرج

          پــرده‌هــای  دیـده  را داروی صـبـر //           هـم  بـسـوزد هـم بـسازد شرح صدر

          آیـنـهٔ  دل چـون شـود صـافی و پاک //           نـقـشـهـا بـیـنی برون از آب و خاک

          هـم  بـبـیـنـی نـقـش و هم نقاش را //           فــرش  دولــت را و هــم فــراش را

          چـون  خـلـیـل آمـد خـیـال یار من //           صـورتـش بـت مـعـنـی او بـت‌شکن

          شـکـر  یـزدان را که چون او شد پدید //           در خـیـالـش جـان خـیال خود بدید

          خـاک  درگـاهـت  دلـم را مـی‌فریفت //           خـاک  بـر  وی کو ز خاکت می‌شکیفت

          گـفـتـم  ار خـوبـم پـذیـرم ایـن ازو //           ورنـه  خـود خـنـدیـد بر من زشت‌رو

          چـاره  آن  بـاشـد کـه خـود را بنگرم //           ورنـه او خـنـدد مـرا مـن کـی خـرم

          او  جـمـیـلـسـت و مـحـب لـلجمال //           کــی  جـوان نـو گـزیـنـد پـیـر زال

          خـوب  خـوبـی را کند جذب این بدان //           طـیـبـات و طـیـبـیـن بر وی بخوان

          در  جـهـان هـر چیز چیزی جذب کرد //           گـرم  گـرمـی  را کـشـید و سرد سرد

          قـسـم  بـاطـل  بـاطـلان را می‌کشند //           بـاقـیـان از بـاقـیـان هم سرخوشند

          نــاریـان مـر نـاریـان را جـاذب‌انـد //           نـوریـان مـر نـوریـان را طـالـب‌انـد

          چشم  چون بستی ترا جان کند نیست //           چـشـم  را از نـور روزن صـبـر نیست

          چـشـم  چـون بـستی ترا تاسه گرفت //           نـور چـشـم از نـور روزن کـی شکفت

          تـاسـهٔ  تـو جـذب نـور چـشـم بـود //           تــا  بــپــیـونـدد  بـه نـور روز زود

          چـشـم  بـاز  ار تـاسـه گـیـرد مر ترا //           دانـک  چـشـم دل بـبـسـتی بر گشا

          آن  تـقـاضـای دو چـشـم دل شناس //           کـو  هـمـی‌جـویـد ضـیـای بی‌قیاس

          چــون  فـراق آن دو نـور بـی‌ثـبـات //           تـاسـه آوردت گـشـادی چـشـمهات

          پــس فــراق آن دو نــور پــایــدار //           تــا  سـه مـی‌آرد مـر آن را پـاس دار

          او  چـو مـی‌خـوانـد مـرا مـن بـنگرم //           لــایـق  جـذبـم  و یـا بـد پـیـکـرم

          گـر  لـطـیـفـی زشـت را در پـی کند //           تـسـخـری  بـاشـد کـه او بر وی کند

          کـی  بـبـیـنـم  روی خود را ای عجب //           تـا  چـه  رنـگم همچو روزم یا چو شب

          نـقـش جـان خـویش من جستم بسی //           هـیـچ مـی‌نـنـمـود نـقـشم از کسی

          گـفـتـم  آخـر آیـنـه از بـهر چیست //           تا  بداند  هر کسی کو چیست و کیست

          آیـنـهٔ آهـن بـرای پـوسـتـهـاسـت //           آیـنـهٔ سـیـمـای جان سنگی‌بهاست

          آیـنـهٔ  جـان نـیـسـت الـا روی یـار //           روی  آن  یـاری کـه بـاشـد زان دیـار

          گـفـتـم  ای دل آیـنـهٔ کـلـی بـجـو //           رو  بــه دریــا کـار بـر نـایـد بـجـو

          زیـن  طـلـب بـنـده به کوی تو رسید //           درد مـریـم را بـه خـرمـابـن کـشید

          دیــدهٔ تـو چـون دلـم را دیـده شـد //           شــد  دل نـادیـده غـرق دیـده شـد

          آیــنــهٔ کــلــی تــرا دیــدم ابـد //           دیـدم  انـدر چـشـم تو من نقش خود

          گـفـتـم آخـر خـویـش را مـن یافتم //           در دو چـشـمـش راه روشـن یـافـتم

          گـفـت وهـمـم کـان خیال تست هان //           ذات  خــود را از خـیـال خـود بـدان

          نــقــش  مـن از چـشـم تـو آواز داد //           کـه مـنـم تـو تـو مـنـی در اتـحـاد

          کـانـدریـن چـشـم مـنـیـر بی زوال //           از حــقـایـق راه کـی یـابـد خـیـال

          در  دو چـشـم غـیـر من تو نقش خود //           گـر  بـبـیـنـی آن خـیـالی دان و رد

          زانـک  سـرمـهٔ  نـیـستی در می‌کشد //           بـاده از تـصـویـر شـیـطان می‌چشد

          چـشـمـشـان  خـانهٔ خیالست و عدم //           نـیـسـتـهـا را هـسـت بـیند لاجرم

          چشم من چون سرمه دید از ذوالجلال //           خـانـهٔ هـسـتـیـسـت نه خانهٔ خیال

          تـا یـکـی مـو بـاشد از تو پیش چشم //           در خـیـالـت گـوهـری باشد چو یشم

          یـشـم  را  آنـگـه شـنـاسـی از گـهر //           کـز  خـیـال خـود کـنـی کـلـی عبر

          یـک  حـکـایت  بشنو ای گوهر شناس //           تـا  بـدانـی تـو عـیـان را از قـیـاس

       
         

شعر مولوی در ارتباط با کوچک نظری و کلی بینی

پــیــل انــدر خـانـهٔ تـاریـک بـود // عــرضــه را آورده بـودنـدش هـنـود
از بــرای دیــدنــش مــردم بـسـی // انـدر آن ظـلـمـت هـمی‌شد هر کسی
دیـدنـش بـا چـشـم چون ممکن نبود // انـدر آن تـاریـکـیـش کـف مـی‌بسود
آن یـکـی را کـف بـه خـرطـوم اوفتاد // گـفـت هـمـچـون نـاودانست این نهاد
آن یـکـی را دسـت بـر گـوشش رسید // آن بـرو چـون بـادبـیـزن شـد پـدید
آن یـکـی را کـف چـو بـر پایش بسود // گـفـت شـکـل پـیل دیدم چون عمود
آن یـکـی بـر پـشـت او بـنـهاد دست // گـفـت خود این پیل چون تختی بدست
هـمـچـنین هر یک به جزوی که رسید // فـهـم آن مـی‌کـرد هـر جـا می‌شنید
از نـظـرگـه گـفـتـشـان شد مختلف // آن یـکـی دالـش لـقـب داد ایـن الـف
در کـف هـر کـس اگـر شـمـعـی بدی // اخـتـلـاف از گـفـتـشان بیرون شدی
چشم حس همچون کف دستست و بس // نـیـسـت کـف را بـر همهٔ او دست‌رس
چـشـم دریـا دیـگـرسـت و کـف دگر // کــف بــهــل وز دیــدهٔ دریـا نـگـر
جـنـبـش کـفـهـا ز دریـا روز و شـب // کـف هـمـی‌بـیـنـی و دریـا نـه عجب
مـا چـو کـشـتـیـهـا بـهم بر می‌زنیم // تـیـره‌چـشـمـیـم و در آب روشـنیم
ای تـو در کـشـتـی تـن رفته به خواب // آب را دیــــدی نـــگـــر در آب آب
آب را آبــیــســت کـو مـی‌رانـدش // روح را روحـیـسـت کـو مـی‌خواندش
مـوسـی و عـیـسـی کـجـا بد کآفتاب // کــشــت مــوجـودات را مـی‌داد آب
آدم و حــوا کــجــا بــد آن زمــان // کـه خـدا افـکـنـد ایـن زه در کـمـان
ایـن سـخـن هم ناقص است و ابترست // آن سـخـن که نیست ناقص آن سرست
گــر بـگـویـد زان بـلـغـزد پـای تـو // ور نــگـویـد هـیـچ از آن ای وای تـو
ور بــگــویــد در مــثـال صـورتـی // بـر هـمـان صـورت بـچـفسی ای فتی
بـسـتـه‌پـایـی چـون گـیا اندر زمین // سـر بـجـنـبـانـی بـبـادی بـی‌یقین
لـیـک پـایـت نـیـسـت تا نقلی کنی // یـا مـگـر پـا را ازیـن گـل بـر کـنـی
چـون کـنـی پـا را حیاتت زین گلست // ایـن حـیـاتـت را روش بس مشکلست
چـون حـیـات از حـق بگیری ای روی // پـس شـوی مـسـتـغنی از گل می‌روی
شـیـر خـواره چـون ز دایـه بـسـکلد // لــوت‌خــواره شـد مـرورا مـی‌هـلـد
بـسـتـهٔ شـیـر زمـیـنی چون حبوب // جـو فـطـام خـویـش از قـوت القلوب
حـرف حـکـمـت خور که شد نور ستیر // ای تــو نـور بـی‌حـجـب را نـاپـذیـر
تــا پــذیــرا گـردی ای جـان نـور را // تـا بـبـیـنـی بـی‌حـجـب مـستور را
چـون سـتـاره سـیـر بـر گردون کنی // بـلـک بـی گـردون سـفر بی‌چون کنی
آنـچـنـان کـز نـیست در هست آمدی // هـیـن بـگـو چـون آمدی مست آمدی
راهــهــای آمــدن یــادت نـمـانـد // لـیـک رمـزی بـر تـو بر خواهیم خواند
هــوش را بــگـذار وانـگـه هـوش‌دار // گــوش را بـر بـنـد وانـگـه گـوش دار
نـه نـگـویـم زانـک خـامـی تـو هنوز // در بـهـاری تـو نـدیـدسـتـی تـمـوز
ایـن جـهان همچون درختست ای کرام // مـا بـرو چـون مـیـوه‌هـای نـیـم‌خام
سـخـت گـیـرد خـامـهـا مـر شاخ را // زانــک در خـامـی نـشـایـد کـاخ را
چـون بـپـخت و گشت شیرین لب‌گزان // سـسـت گـیـرد شـاخـها را بعد از آن
چـون از آن اقـبـال شـیرین شد دهان // سـرد شـد بـر آدمـی مـلـک جـهـان
سـخـت‌گـیـری و تـعصب خامی است // تـا جـنـیـنـی کـار خون‌آشامی است
چـیـز دیـگـر مـانـد امـا گـفـتـنش // بـا تـو روح الـقـدس گـویـد بی منش
نـه تـو گـویـی هـم بـگـوش خویشتن // نـه مـن ونـه غـیـرمـن ای هـم تو من
هـمـچـو آن وقـتی که خواب اندر روی // تـو ز پـیـش خـود بـه پیش خود شوی
بـشـنـوی از خـویـش و پـنداری فلان // بـا تـو انـدر خـواب گـفتست آن نهان
تـو یـکـی تـو نـیستی ای خوش رفیق // بــلـک گـردونـی ودریـای عـمـیـق
آن تـو زفـتـت کـه آن نـهـصدتوست // قـلـزمـسـت وغـرقـه گـاه صد توست
خـود چـه جای حد بیداریست و خواب // دم مــزن والــلـه اعـلـم بـالـصـواب
دم مــزن تــا بـشـنـوی از دم ز نـان // آنــچ نــامــد در زبــان و در بـیـان
دم مــزن تـا بـشـنـوی زان آفـتـاب // آنــچ نـامـد درکـتـاب و در خـطـاب
دم مــزن تــا دم زنـد بـهـر تـو روح // آشــنــا بــگـذار در کـشـتـی نـوح
هـمـچـو کـنـعـان کـشـنا می‌کرد او // کــه نـخـواهـم کـشـتـی نـوح عـدو
هـی بـیـا در کـشـتـی بـابـا نـشـین // تـا نـگـردی غـرق طـوفـان ای مهین
گــفــت نـه مـن آشـنـا آمـوخـتـم // مـن بـجـز شـمـع تـو شـمع افروختم
هـیـن مـکـن کین موج طوفان بلاست // دســت و پـا و آشـنـا امـروز لـاسـت
بـاد قـهـرسـت و بـلـای شـمـع کش // جـز کـه شـمـع حـق نـمی‌پاید خمش
گـفـت نـه رفـتـم بـرآن کـوه بـلـند // عـاصـمـسـت آن کـه مـرا از هر گزند
هـیـن مـکن که کوه کاهست این زمان // جـز حـبـیـب خـویـش را نـدهد امان
گـفـت مـن کـی پـنـد تـو بـشنوده‌ام // کـه طـمـع کـردی که من زین دوده‌ام

(باقی اش برایم تکراری است)

خـوش نـیـامـد گـفـت تـو هـرگز مرا // مــن بــری‌ام از تــو در هـر دو سـرا
هـیـن مـکـن بـابـا کـه روز ناز نیست // مـر خـدا را خـویـش وانـبـاز نـیست
تـا کـنـون کـردی وایـن دم نازکیست // انـدریـن درگـاه گـیـرا نـاز کـیـست
لــم یـلـد لـم یـولـدسـت او از قـدم // نــه پــدر دارد نـه فـرزنـد و نـه عـم
نـاز فـرزنـدان کـجـا خـواهـد کشید // نـاز بـابـایـان کـجـا خـواهـد شـنید
نـیـسـتـم مـولـود پـیـراکـم بـنـاز // نــیــسـتـم والـد جـوانـا کـم گـراز
نـیـسـتـم شـوهـر نـیـم من شهوتی // نــاز را بــگـذار ایـنـجـا ای سـتـی
جـز خـضـوع و بـنـدگـی و اضـطـرار // انــدریـن حـضـرت نـدارد اعـتـبـار
گـفـت بـابـا سـالـهـا ایـن گـفـته‌ای // بـاز مـی‌گـویـی بـجـهـل آشـفـته‌ای
چـنـد ازیـنـهـا گـفـته‌ای با هرکسی // تــا جـواب سـرد بـشـنـودی بـسـی
ایـن دم سـرد تـو در گـوشـم نـرفـت // خـاصـه اکـنـون کـه شدم دانا و زفت
گــفــت بــابـا چـه زیـان دارد اگـر // بــشـنـوی یـکـبـار تـو پـنـد پـدر
هـمـچـنـیـن مـی‌گـفت او پند لطیف // هـمـچـنـان مـی‌گـفـت او دفع عنیف
نـه پـدر از نـصـح کـنـعـان سیر شد // نــه دمــی در گـوش آن ادبـیـر شـد
انـدریـن گـفـتـن بـدنـد و مـوج تیز // بـر سـر کـنـعـان زد وشـد ریـز ریـز
نــوح گــفــت ای پـادشـاه بـردبـار // مـر مـرا خـر مـرد و سـیـلـت برد بار
وعــده کــردی مــر مـرا تـو بـارهـا // کـه بـیـابـد اهـلـت از طـوفـان رهـا
دل نـهـادم بـر امـیـدت مـن سـلـیم // پـس چـرا بـربـود سـیـل از مـن گلیم
گـفـت او از اهـل و خـویـشـانـت نبود // خـود نـدیـدی تـو سـپـیـدی او کبود
چـونـک دنـدان تـو کـرمـش در فتاد // نـیـسـت دنـدان بـر کـنش ای اوستاد
تــا کــه بـاقـی تـن نـگـردد زار ازو // گــرچــه بـود آن تـو شـو بـیـزار ازو
گــفــت بــیــزارم ز غـیـر ذات تـو // غــیـر نـبـود آنـک او شـد مـات تـو
تـو هـمـی دانـی کـه چـونـم با تو من // بـیـسـت چـنـدانـم که با باران چمن
زنــده از تــو شــاد از تـو عـایـلـی // مـغـتـذی بـی واسـطـه و بـی حایلی
مـتـصـل نـه مـنـفـصـل نه ای کمال // بـلـک بـی چـون و چـگـونه و اعتلال
مــاهـیـانـیـم و تـو دریـای حـیـات // زنـده‌ایـم از لـطـفـت ای نـیکو صفات
تــو نـگـنـجـی در کـنـار فـکـرتـی // نـی بـه مـعـلـولـی قـرین چون علتی
پـیـش ازیـن طـوفـان و بـعـد این مرا // تــو مــخـاطـب بـوده‌ای در مـاجـرا
بـا تـو مـی‌گـفـتـم نه با ایشان سخن // ای ســخــن‌بـخـش نـو و آن کـهـن
نـه کـه عـاشـق روز و شب گوید سخن // گــاه بــا اطـلـال و گـاهـی بـا دمـن
روی بــا اطــلــال کــرده ظــاهـرا // او کــرا مـی‌گـویـد آن مـدحـت کـرا
شـکـر طـوفـان را کـنـون بـگماشتی // واســطــهٔ اطــلــال را بـر داشـتـی
زانــک اطـلـال لـئـیـم و بـد بـدنـد // نــه نـدایـی نـه صـدایـی مـی‌زدنـد
مـن چـنـان اطـلـال خواهم در خطاب // کـز صـدا چـون کـوه واگـویـد جـواب
تــا مــثـنـا بـشـنـوم مـن نـام تـو // عــاشــقــم بــرنـام جـان آرام تـو
هــرنــبــی زان دوسـت دارد کـوه را // تــا مــثــنــا بــشـنـود نـام تـرا
آن کـه پـسـت مـثـال سـنـگ لـاخ // مـوش را شـایـد نـه مـا را در مـنـاخ
مــن بــگـویـم او نـگـردد یـار مـن // بــی صــدا مـانـد دم گـفـتـار مـن
بـا زمـیـن آن بـه کـه هـموارش کنی // نـیـسـت هـمـدم بـا قـدم یارش کنی
گـفـت ای نـوح ار تـو خـواهی جمله را // حــشــر گــردانــم بـر آرم از ثـری
بـهـر کـنـعـانـی دل تـو نـشـکـنـم // لــیــکـت از احـوال آگـه مـی‌کـنـم
گــفـت نـه نـه راضـیـم کـه تـو مـرا // هــم کــنـی غـرقـه اگـر بـایـد تـرا
هـر زمـانـم غـرقـه می‌کن من خوشم // حـکـم تـو جانست چون جان می‌کشم
نـنـگـرم کـس را وگـر هـم بـنـگـرم // او بــهــانـه بـاشـد و تـو مـنـظـرم
عـاشـق صـنـع تـوم در شـکر و صبر // عـاشـق مـصـنـوع کـی باشم چو گبر
عــاشــق صــنـع خـدا بـا فـر بـود // عــاشــق مــصـنـوع او کـافـر بـود

شعر مولوی در ارتباط با درخت و شاخه و اصل انسان

          آمــده اول بــه اقــلــیــم جــمــاد //           وز جــمــادی در نــبــاتــی اوفـتـاد

          ســالــهـا  انـدر  نـبـاتـی عـمـر کـرد //           وز  جــمــادی یــاد نــاورد از نــبـرد

          وز  نـبـاتـی چـون بـه حـیـوانـی فـتاد //           نــامــدش  حـال نـبـاتـی هـیـچ یـاد

          جـز هـمـیـن مـیـلـی که دارد سوی آن //           خــاصـه  در  وقـت بـهـار و ضـیـمـران

          هــم‌چــو مـیـل کـودکـان بـا مـادران //           ســر  مــیــل خـود نـدانـد در لـبـان

          هـم‌چـو  مـیـل مـفـرط هـر نـو مـریـد //           سـوی  آن  پـیـر جـوانـبـخـت مـجـید

          جـزو  عـقـل ایـن از آن عـقـل کـلـست //           جـنـبـش  ایـن سـایـه زان شاخ گلست

          ســایــه‌اش فــانــی شــود آخـر درو //           پـس  بـدانـد  سـر مـیـل و جـست و جو

          ســایــهٔ شـاخ دگـر ای نـیـکـبـخـت //           کـی بـجـنـبـد گـر نـجـنبد این درخت

          بــاز از حــیــوان سـوی انـسـانـیـش //           مـی‌کـشـیـد آن خـالـقـی کـه دانـیش

          هـم‌چـنـیـن  اقـلـیـم تـا اقـلـیم رفت //           تـا  شـد اکـنـون عـاقـل و دانـا و زفـت

          عــقـلـهـای اولـیـنـش یـاد نـیـسـت //           هـم  ازیـن عـقـلـش تـحـول کردنیست

          تـا  رهـد زیـن عـقـل پـر حـرص و طلب //           صـد هـزاران عـقـل بـیـنـد بـوالـعجب

          گـر  چـو خـفته گشت و شد ناسی ز پیش //           کـی  گـذارنـدش  در آن نـسـیان خویش

          بـاز  از  آن خـوابـش بـه بـیـداری کشند //           کـه  کـنـد بـر حـالـت خـود ریـش‌خند

          کـه  چـه غم بود آنک می‌خوردم به خواب //           چــون فـرامـوشـم شـد احـوال صـواب

          چـون نـدانـسـتـم کـه آن غـم و اعتلال //           فـعـل  خـوابـسـت و فـریـبست و خیال

          هـم‌چـنـان دنـیـا کـه حـلـم نـایمست //           خـفـتـه پـنـدارد کـه این خود دایمست

          تــا بــر آیــد نـاگـهـان صـبـح اجـل //           وا  رهــد  از ظــلــمــت ظــن و دغـل

          خـنـده‌اش گـیـرد از آن غـمهای خویش //           چـون بـبـیـنـد مـسـتقر و جای خویش

          هـر چـه تـو در خـواب بـیـنی نیک و بد //           روز مـحـشـر یـک بـه یـک پـیـدا شود

          آنــچ کــردی انـدریـن خـواب جـهـان //           گــرددت  هــنـگـام بـیـداری عـیـان

          تـا نـپـنـداری کـه ایـن بـد کـردنیست //           انـدریـن  خـواب و تـرا تـعـبـیـر نیست

          بـلـک  ایـن خـنـده بـود گـریـه و زفیر //           روز  تـعـبـیـر ای سـتـمـگـر بـر اسـیر

          گـــریـــه  و درد و غــم و زاری خــود //           شــادمــانــی دان بـه بـیـداری خـود

          ای  دریــده پــوســتـیـن یـوسـفـان //           گــرگ بـر خـیـزی ازیـن خـواب گـران

          گـشـتـه  گـرگـان یک به یک خوهای تو //           مــی‌درانــنـد از غـضـب اعـضـای تـو

          خـون نـخـسـپـد بـعد مرگت در قصاص //           تــو مـگـو کـه مـردم و یـابـم خـلـاص

          ایـن  قـصـاص نـقـد حـیـلـت‌سازیست //           پـیـش  زخـم آن قـصـاص ایـن بازیست

          زیـن  لـعـب خـوانـدسـت دنـیـا را خدا //           کـیـن  جـزا لـعـبـسـت پـیـش آن جزا

          ایـن  جـزا تـسـکـین جنگ و فتنه‌ایست //           آن چو اخصا است و این چون ختنه‌ایست

شعر علامه طباطبایی

دوش که غم پرده ما می‌درید // خار غم اندر دل ما می‌خلید
در بَرِ استاد خرد پیشه‌ام // طرح نمودم غم و اندیشه‌ام
کاو به کف آیینه تدبیر داشت //  بخت جوان و خرد پیر داشت
پیر خرد پیشه و نورانی‌ام  // برد ز دل زنگ پریشانی‌ام
گفت که «در زندگی ‌آزاد باش! //  هان! گذران است جهان شاد باش!
رو به خودت نسبت هستی مده! // دل به چنین مستی و پستی مده!
زانچه نداری ز چه افسرده‌ای //  وز غم و اندوه دل آزرده‌ای؟!
گر ببرد ور بدهد دست دوست // ور بِبَرد ور بنهد مُلک اوست
ور بِکِشی یا بکُشی دیو غم //  کج نشود دست قضا را قلم
آنچه خدا خواست همان می‌شود // وانچه دلت خواست نه آن می‌شود

علامه سید محمد حسین طباطبایی

خداوندا ممنونم

خدایا کفر نمی گویم

پریشانم

چه می خواهی تو ازجانم

مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی

خداوندا

خداوندا تو مسئولی

خداوندا تو می دانی که انسان بودن و ماندن

در این دنیا چه دشوار است

چه رنجی می کشد انکس که انسان است و از احساس سرشار

است.
--------------------------------------
نه
-------------------------------------
خداوندا کفر نمی گویم
چه می خواهی تو از جانم
بگو تا دهم آن را
ولو اینکه جان بازم
مرا بی آنکه خود خواهم،
اسیر عشق خود کردی
خداوندا
خداوندا
تو مهربانی
تو می دانی
تو می دانی که انسان بودن و ماندن
در این دنیا چه دشوار است.
چه عشقی می کند آن کس
که انسان است
و از مهرت سرشار سرشار است.
خداوندا برای هر چه با من کردی ،
برای هر آنچه بر سرم درآوردی ،
برای خوشی های جانانه،
برای خنده های کودکانه،
برای ظلم ها و غم هایت.
برای رنج های بی پایان...


ممنونم


خداوندا یک عمر ممنونم.

نمی دانستم
و می دانم
خداوندا بسیار ممنونم.


یک دل سیــــــــر ممنونم.



به قول یکی از دوستان "خدایا خیلی مرسی"
خیلی خیلی

فقر عشق

بنده حتی شده با زور تو را می خواهم // میل اغیار ندارم چون تو را می یابم

گر برانی و نخواهی و نگیری ام هیچ // چون ندارم دگری، باز به تو روی آرم

شوق دیدار تو بر هوس در دل نیست // جلوه ی اندک رازی است ز تو می دانم

بی رخ ماه منیرت به چه شب روز کنم؟ // حول ظلمتکده ی حال خودم حیرانم

گدایان مال و ملکت را بر رباید بوی زر // فقر عشقم من و   ناز تو را می خوانم

سخره گیرند مرا که ندارم جز عشوه // آری ، و به همین هدیه ی تو مــــی بالم

مقصدم بس بعید و معبرم پر ز خار // چشم بستم... ، در هوایت مرکبم می رانم

تا چه پیش آید و با من چون کنی... // هر چه خواهی بکنم ، سر بنهم ، دل بازم

دل در این دولت دنیای دنی قابل نیست // دینم به دارا می دهم ، در عوضش نستانم

بنده حتی شده با زور تو را می خواهم // ز میل خود رسته ام ، میل تو را می خواهم

شعری بود که در سایت هم میهن یکی از بچه ها مصرع اول را گفته بود و مصرع دوم را می خواست و دیدم قشنگ است ، باقی اش را هم سرودم.

شعر افسانه از محمد حسین

جز مسخره نیست، جز عشق که هست
با سرخوشی اش جهانی انداخته دست
ای کاش که از دل طبیعت برهد
این طفل پاکی که با گِل بنشست

با مهر خودش ودیعه بنهاد مرا
بنهاد و بکاشت در این پاک سرا
آید ز آسمان مهربانش باران
تا باز برد به سوی خود حاصل کار

گویند به من که نیست هیچ پروانه
ما چو کرم زمانیم و زمین هم خانه
از حرف بدان سخت به خود پیله شدم
صدف بشکنم آخر ، برون دهم دردانه

افسانه به جهان نیست افسانه کجاست؟
افسانه منم ، گمان کردم که به جاست
دان چاره ی نسیان انسانیت است
چون کج برود جلوه کند قامت راست

قامت قائم قوم بدان که بی مقدار است
بر غیر غاضب ، قوی و قادر و قهار است
از خشم و وحشتش هزار بخواندند مرا
لیک آن هم مسبوق به مهر یار است

هزار تبر برداشته استاد از پی من
تا ریشه زند بیاندازد آزادی من
ولی به اندرون می دانم هرس است
زشت زداید ،زنده کند زیبایی من

(شعر افسانه از محمد حسین)

شعر محمد حسین دارایی و نداری

در این گود بی سامان که نادانی بدترین درد است

به سوز خارج مبتلا گشتم و لیکن اندرون سرد است

 

مرا رنج ها بسیار است ز حسرت ها و خسران ها

ولی این سخت افتاده است که گویند استخوان گَرد است

 

ز ترس و غم و کسلت تا به کی چنین مانی؟

که از غفلت شکست پاداش و کوشش را ثمر برد است

 

بسی این سو و آن سو رفتن ، کجا جستی حقایق را

که خود دانی آن ناپیدا چو خورشید شبگرد است

 

بدان ای پسر بچه که در دنیای بینش ها

به دیدن ها نیابی اش که بیننده در پرده است

 

بسی چشم بستن ها و از بازی ها برون گشتن

که خدا آخر هر خود ، و مردن اوج یک مرد است

 

بدان آخر هم اکنون است که هستی هست و نیستی نی

آنچه مانده همه نور و باطل عاقبت طرد است

 

پس  نرفتن ، نگشتن ، نبودن ، نباید ، بباید

که غفلت ذکر زاید و کوری بینش فرد است

 

تهی بودن ای غافل اگر چه در تو یک ننگ است

کمال دریای الوان که یکی سبز و یکی زرد است

 

محمد حسین 930407