شعر علامه طباطبایی

دوش که غم پرده ما می‌درید // خار غم اندر دل ما می‌خلید
در بَرِ استاد خرد پیشه‌ام // طرح نمودم غم و اندیشه‌ام
کاو به کف آیینه تدبیر داشت //  بخت جوان و خرد پیر داشت
پیر خرد پیشه و نورانی‌ام  // برد ز دل زنگ پریشانی‌ام
گفت که «در زندگی ‌آزاد باش! //  هان! گذران است جهان شاد باش!
رو به خودت نسبت هستی مده! // دل به چنین مستی و پستی مده!
زانچه نداری ز چه افسرده‌ای //  وز غم و اندوه دل آزرده‌ای؟!
گر ببرد ور بدهد دست دوست // ور بِبَرد ور بنهد مُلک اوست
ور بِکِشی یا بکُشی دیو غم //  کج نشود دست قضا را قلم
آنچه خدا خواست همان می‌شود // وانچه دلت خواست نه آن می‌شود

علامه سید محمد حسین طباطبایی