امام خمینی و سیاست

سکانس یک ) امام خمینی و سیاست

عده ای از دیپلمات های شوروی بزرگ به نزد امام می آیند تا جوابی هوشمندانه و خوار کننده و یا پیشنهادی از سر تتمیع و تهدید به امام ارائه کنند . آمدند و با دید دنیوی و عرف خودشان نزد امام رسیدند و قدری خواندند از جواب نامه امام را ... ولی امام سخنشان را قطع کرد . بلند شد و رفت و قبلش گفت ، من قصدم سیاست بازی نیست ! من خیر و صلاح شما را می خواستم .

این ادبیات معمول سیاسی جهان نبوده و نیست.

 

امام یک سیاستمدار و یک مرد سیاست بود و از قضا از موفق ترین آنها هم بود . بوده اند و هستند سیاستمداران و متفکرانی که با مکتب های فکری و یا سیاسی گوناگون پای به این عرصه گذاشتند و پیشروی های زیادی کردند . لنین و استالین و مارکس و راسل و ...

با جنایت و با دغل کاری و با این فکر که هدف وسیله را توجیه می کند هر کدام آمدند و گندی به این عالم زدند و بخشی کندند و رفتند .

اما امام فرق می کرد ، او با آن چشم های نافذش در دشمنان خوف و در دوستان قوت قلب بود .

او سیاست ساده و محکمی داشت و می توان گفت سیاستش در یک کلام این بود: اطاعت امر خدا .

امام در این سیاست درس ها به محققین و متفکرین عالم سیاست داد که حالا حالا ها باید بروند کشف کنندش . مردی که هم چهره ی کاریزماتیک داشت و هم شخصیتی دینی بود . مردی که هم خوف داشت و هم رجا . مردی که هم دانشمند بود و هم عارف . مردی که هم وابسته ی به دنیا نبود و هم دنیا را داشت.

من امام خمینی را دوست دارم

من امام خمینی را دوست دارم

---------------------------------

سلام

من شیفته ی شخصیت امام خمینی هستم ، یک جورهایی الگو و امام من هست.

خیلی انسان ها هستند که از نظر شخصیتی برای من قابل احترام هستند.

استادی که در رشته ی علمی خاصی به مهارتی رسیده.

کارگری که با قدرت برای زن و بچه اش تلاش می کند.

مادری که برای فرزندانش ایثار می کند و زندگی و جوانی اش را وقف تربیت بچه ها می کند.

مومنی که با برداران و خواهرانش مهربان است.

زاهدی که دست از دنیا کشیده بخاطر اهداف پاک و بلندش

و و و

اما ، امام خمینی چیز دیگری است.

اجازه بدهید با هم نگاهی داشته باشیم به آن صحنه های زیبایی که من از ایشان دیدم:

من دردم نادانی است

انسان چیست و هدفش چیست؟
درد دارم.
درد دارم و نمی دانم دردم چیست.
پس... چرا می دانم .
دردم نادانی است .
من نه از نادانی خلق بیزارم و نه از بد زمان و نه از از دست دادن بدن و نه از ... هیچ
هیچ چیز برای من آنقدر ناگوار نیست که نادانی است.
بلکه هر چه که ناگوار است از نادانی است.
پس من از سیاهی و ظلمت می ترسم.
آنجا که خرشید غروب کرده و ... نه ، خورشید که غروب کردنی نیست . من پشتم به اوست.
من از بی نوری می ترسم و بی نوری جایی است که خدا نباشد و چون خدا هست ، من از نبود خود می ترسم. از دور شدن از خدا ، از دور شدن از خود.
من دردم نادانی است.
من می چرخم و می خواهم ولی نمی دانم چه می خواهم و برای چه می چرخم.
نمی دانم .
می دانم و نمی دانم.
و برای همین سوال "چرا" را همیشه همراه دارم.
چرا این؟ چرا آن ؟ چرا این نه ؟ چرا آن نه ؟ چرا اینطور؟ چرا ؟ اصلا چرا به چرا و چرا به همه چیز و چرا به خودم.
چرا؟
چرا هنگامی است که نادانی با دانش می آمیزد و به شکل هم در می آیند و آمیخته می شوند ، همچو آمیزش دو دریا.
مدام می پرسم چرا.چرا . چرا ...
چرا سوال در ذهن من است؟
چه کسی می تواند این را جواب دهد؟
چرا اینجا هستم و چرا از اینجا می روم...
چرا؟
چرا بین من و دانش و دانا جدایی افتاده و چرا حرکت وجود دارد؟
چرا؟

در این شب سیاهم گم گشته راه مقصود
از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

درباره ی محمد حسین

سلام

من محمد حسین هستم.

متولد 64 هستم ، 189 قد و 91 کیلوگرم وزن دارم. این هم رایانامه ام هست : [e-mail]

بیشتر علاقه مندی هایم هم در زمینه ی دین (فلسفه و عرفان) هست .

البته به سایر مطالبی که بالا ( تو منوی سایت ) نوشتم هم علاقه دارم.

ولی عمده علاقه ام دین هست .

دین را دوست دارم ، نه از این جهت که باید دوست داشت.

نه از این جهت که یک موجودی به اسم خدا در یک جایی گفته و من باید انجام بدم.

نه از این جهت که مجبورم و باید این راه را بروم.

نه بخاطر حوری و پری و باغ و رودی عین اینهایی که الان هم شاید خیلی ها داشته باشند.

البته اگر دوزخ را از نزدیک احساس می کردم و یا بهشت را از نزدیک می دیدم شاید جلب آنها می شدم ولی خدا را سپاس که آنها از من دور هستند و من بخاطر آنها دین را نمی خواهم.

دین را می خواهم چون واقعا به آن نیاز دارم.

من محتاج دین هستم.

من گمشده ای دارم که تنها دین با قدرت و معرفتش می تواند به من بدهد.

گمشده ای دارم که روز و شب آن را می پویم و در کوی و برزن آن را می بویم و در هیچ شهری نمی جویم.

تنها امیدم محمد رسول الله ص است.

تنها امیدم اوست.

گم شده ی من مال و منال دنیا نیست . اینها خیلی خوب هستند ولی ...

ولی گم شده ی من بزرگ تر است.

گم شده ی من کل زمین و آسمان نیست ، گم شده ی من خیلی بزرگ تر از این حرف هاست.

من خودم را گم کرده ام.

من به دنبال خدا می گردم.

خودی که من گم کرده ام بسی بزرگ تر از صحرا ها و کوه هاست ، خودی که می جویم بسی عظیم تر از کل ملک و ملکوت است .

و تا نیابمش گریانم.

حیرانم.

می خندم ولی خنده ام تلخ است.

تشکر

می دونم ، خیلی سخته ،
الان که دارم به خودم نگاه می کنم ، می بینم یه مدتی من هم اینطور بودم...
بماند ، البته من بخاطر پسر بودنم متفاوت بودم،... بماند...
ولی باور کن ، خواهر عزیزم ، که اگه
که اگه با صداقت ، قلبت رو بگیری کف دستت و بری محضر خدا...
خدا می تونه که معجزه کنه.
خدا خیلی بزرگه
خیلی مهربونه.
معجزه می کنه ، اونم چه معجزه ای ،
علاوه بر حال و آینده ، گذشته ی آدم رو هم درست می کنه.
تمام غم ها نمیرن ، نه ، همه تبدیل میشن به شادی ، گناه ها تبدیل میشن به ثواب
خاطرات بد همه محو میشن و خاطرات خوب پیدا میشن.

فقط ، فقط اگه آدم یه بار بره پیش خدا.
بره پیش امام حسین.
بفهمه که کاراش و افکارش اشتباه بوده و
با توبه و حالت زار و گریان بره پیش خدا

و بهش بگه
ای خداااااا
غلط کردم
می خوام برگردم
ای خدا
ازت خیلی چیزای خوبی شنیدم
شنیدم ارحم الراحمین هستی
شنیدم کسی رو پس نمی زنی
شنیدم هنوزم آغوشت بازه برام
شنیدم به کسی ظلم نمی کنی
ای خدا
منو ببخش
منو بخاطر اشتباهاتم ببخش
بخاطر گمان بدی که در حقت داشتم ببخش
اومدم به درگاهت
ازت تقاضا دارم که منو از درگاهت نرونی
قول می دم که بچه ی خوبی بشم
قول می دم بنده ی خودت باشم
قول می دم که دیگه به بیراهه نرم
تو هم اگه میشه ازم رو نگردان و اجازه بده دوباره بنده ات باشم
دوباره باهات راز و نیاز کنم
دوباره بیام پیشت و با هم خلوت کنیم

یا رحیم ، تو رو به امام حسین ع ، تو رو به مصائبی که امام حسین کشید ، قسمت میدم که رنگ زندگی رو بهم برگردونی و حال خوش با تو بودن رو بهم بدی.

متشکرم