هدف وسیله را توجیه نمی کند؟
گاهی وقت ها وسیله و هدف یکی می شود
و دیگر بی معنی است که بگوییم آیا هدف وسیله را توجیه می کند؟ یا نه؟
نمونه اش نمازی است که به دور از هیجانات کاذب و تکثرات اطرافم می خوانم
به دور از بازی و عجله و هم میهن و بورس و ...
و آن وقت چه نماز خوبی هم می شود
با خودم خلوت می کنم
با خدایم هستم
می توانم قلبی که برای او ساخته شده را به خود او متوجه سازم
و از این توجه لذت ببرم
از آرامشی که از این عدم کثرت می برم
دور از تکثر (الهاتکم التکاثر) و در قرب کوثر (انا اعطیناک الکوثر)
به گونه ای دیگر بگویم:
بعضی ها مثل من هنگام مسافرت رفتن عجولند و هدف گرا!!! و دوست دارند سریع به مقصد برسند، کارشان را بکنند و لذتی که قرار است ببرند را ببرند و بعد برگردند...
ولی پدرم همیشه هنگام مسافرت جمله ی قشنگی می گوید،
می گوید از در خانه که خارج شدید، مسافرتتان آغاز شده!
این طور که نگاه کنیم کل این وسیله می شود هدف!
کل راه و صراطی که باید طی کنیم همه می شود هدف
(که البته نمی دانم هدف شما چیست، ولی هدف من بعد از معرفت و عبادت خداوند متعال، قرب و لقاء اوست)
پدرم می گوید از همان لحظه که دارید آماده می شوید برای سفر می توانید سفر را شروع شده در نظر بگیرید و از این سفر لذت ببرید!!!
یعنی آقاجان همین مسافرت که هدفت است، وسیله ات هم هست. لازم نیست حتما به جایی برسیم بعد شروع کنیم به لذت بردن که!
همین الان هم می توان لذت برد.
